Zoals dat gaat met jonge ouders, kennen we een diep ingeboren drang om het jonge spul vooruit te helpen in de wereld. Vijf avonden achtereen namen we de haan onder de arm, en zetten we hem in het nachthok, of motiveerden we hem om zelf het nachthok op te zoeken. Morrend en mokkend schoven de hennetjes een klein stukje op, om de bonte baas een plek op de stok te geven. Hij moest zijn plaats als opperhoofd nog verdienen.
Zijn status veranderde aanzienlijk, nadat we de hem en de hennen de gelegenheid hadden gegeven vrijuit rond te struinen op het landelijke erf. Hij was als eerste uit het hok, en toog trots met het toompje door de tuin. Waardig scharrelde hij allerhande insekten op, en deelde ruimhartig een zelfstandig gevonden worm. Hij ontpopte zich die dag als een initiatiefrijke, nieuwsgierige leider. Uitstekende deugden, evolutionair gezien.
Bube Bielefelder bij de pruimenboom
Die avond gingen de hennetjes vroeg op stok, vermoeid als ze waren van de indrukkenrijke scharreltocht. De haan ging zelfstandig het nachthok in, en zonder protest gelukte het hem een plaats op de stok te bemachtigen. Kennelijk had hij het goed gedaan.
Maar een jonge kerel blijft een jonge vent. De tweede vrije dag liet hij de hennen al snel in de steek, om in zijn eentje de tuin verder te exploreren. Verrast klonken de kreten van de jongste, toen hij ontdekte dat de haan in de woonkamer paradeerde. De hennetjes hingen die dag wat rond in de buitenren, enigszins van slag. Misten ze hun versgebakken opperhoofd? Waren ze in zijn aanvankelijke koene leiderschap teleurgesteld? Duidelijk was wel, dat Bube Bielefelder zijn verantwoordelijkheden verzaakte.
De oorzaak lijkt te kunnen worden gevonden onder één van de pruimenbomen die ons erf rijk is. Met een grote regelmaat is hij daar te vinden, knabbelend aan de vele gevallen vruchten. Maar nu de pruimen er al weer enige tijd liggen, beginnen ze al aardig te gisten. Dromerig pikt hij aan het vruchtvlees, terwijl de hennetjes thuis naar hem uitkijken.
Jongelieden zullen op enig moment moeten leren dat ze verantwoordelijkheden hebben. Dat geldt zeker voor onze haan. Onlangs troffen we een prachtige veer nabij het hok, die zeker niet van onze kippen was, maar van een roofvogel. Welke van de vele weten we nog niet, want we hebben nog geen bericht van het forensisch laboratorium. Duidelijk is wel, dat de hennetjes de bescherming van het buitenhok lijken te prefereren boven een wandeltocht in de tuin. Hoewel hij ’s avonds steevast thuiskomt en (nog) op stok mag, lijkt de drank hem te laten flierefluiten. Ik vrees dat ook wij onze verantwoordelijkheden eens serieus moeten nemen, door het drankhol onder de pruimenboom op te rollen. De pruimen bijeenharken en afvoeren, dus.
Den Andel, augustus 2011