Na de poëzieavond heb ik me enige uitlooptijd gegund. Ik voelde me doorgebogen, bedrukt door vermoeidheid en een ternauwernood in de hoek gewezen keelongesteldheid. Of was het een ouderwetse voorjaarsmoeheid, roepend om zonlicht, gecombineerd met de naeffecten van de after party volgend op de dichtavond? “Dit vlees, dit lijf, kent niet een eeuwig leven” en zeker niet eeuwige veerkracht. Maar goed. Ik heb mezelf bijeengeveegd en opgeraapt, en de blik naar de zomer gericht. Want: er is nog veel te doen.
Onlangs heb ik de route voor Zinnen Verzetten gelopen. Jan Willems had een voorstel gedaan, en ik probeerde hem uit. Het was af en toe even zoeken, want het wegennet op de Ballastplaat was sinds de uitgave van de kaart die ik bij me had flink geëvolueerd. De betonnen fietspaden zorgden voor lastige keuzes, maar al snel kwam ik erachter dat ik ze gewoon moest negeren. Binnenkort zal ik de aangepaste route nog eens lopen, waarbij ik een belangrijke knoop moet doorhakken: gaan we linksom, met de klok mee, of rechtsom? Met de klok mee voelt goed – Willems beaamt dit – en past bij de opzet van Zinnen Verzetten: een reis door het verleden, het heden en de toekomst van het Lauwersmeergebied. Misschien brengt een digitale klok me nog op goede ideeën.
Ik heb nu nog drie gedichten te schrijven. Eén over een aspect van het verleden, twee over het nu. Zodra ze gereed zijn, kan ik ze plaatsen op de route. Moet te doen zijn, met nog vijf maanden te gaan, maar… ik voel een lichte druk. Over minder dan drie maanden staat een heuse verhuizing op stapel, en dan moet Zinnen Verzetten echt wel afgelakt zijn. En ik voel het prozakruid weer kriebelen onder de voeten, hoewel ik eigenlijk languit in de zon wil om de stralen hun helende werk te laten verrichten. En…
Goed. Over het nieuwe huis later meer. Wie weet ook een foto erbij. Voor het overige eerst nog maar even concentreren. Even niet teveel de zinnen verzetten, want ik moet nog Zinnen Verzetten.
Zuidhorn, maart 2011
(Dit bericht is eerder gepubliceerd op de oude Weblog Gritter)